مونا ربیعیان/ چند روز گذشته در فضای مجازی پشت پرده کمک های مردمی از سوی بلاگرهای اینستاگرامی را نشان می دهد که درب خانه های مردم تهی دست می روند و کالایی را می دهند اما پس از فیلمبرداری آن کالا را دوباره پس می گیرند در صورتی که این بلاگرها از مردم برای این کمک ها پولی دریافت می کنند.

مونا ربیعیان- با وجود عبور تمامی استان‌ های کشور از قله پیک پنجم کرونا و کاهش تعداد بستری‌ ها، نگرانی ها از بروز پیک ششم بیماری اوج گرفته است. طی تعطیلات مناسبتی در دو هفته اخیر و برگزاری مراسم عزاداری و انجام مسافرت ها در کشور، کرونا که می رفت به طور نسبی از طریق واکسیناسیون و پروتکل های بهداشتی کنترل شود، با عادی انگاری از سوی مقامات سلامت و جامعه مواجه شده است و بار دیگر نشانه هایی از افزایش بار بیماری و مرگ و میر آن در تعدادی از استان های کشور پدیدار شده است.

امروزه کشور ما تورم بالای 40 درصدی رو به رو است تورمی که مسولین فراموش کردند که سفره های مردم با یان تورم نابود شده است از سوی دیگر اقتصاد کشور به دلیل رانت زایی که دارد دچار تورم شده است.

افزایش تورم و رکوردهای نجومی آن در سال‌های متمادی گذشته همواره مورد نقد مردم و البته طیف‌های مختلف اقتصاددانان بوده است؛ آن هم درحالی که در اغلب کشورهای دنیا دیگر تورم مشکل لاینحل محسوب نمی‌شود و اکثر کشورها موفق به تک‌رقمی کردن تورم‌ شده‌اند ولی در ایران نه‌تنها راه‌حل مناسبی تا امروز برای کنترل تورم اتخاذ نشده است، بلکه همچنان مسئولان و دیدگاه‌های مختلف اقتصادی درحال پاسکاری مشکلات بین یکدیگر هستند.

رو گذشته رئیس پلیس امنیت اقتصادی ناجا از افزایش ۳۰۰ درصدی اختلاس نسبت به سال گذشته خبر داد.

یارانه تخصیصی دولت تنها به حامل‌های انرژی سالانه مبلغ ۲ میلیون میلیارد تومان است که چیزی حدود۶۰ درصد تولید ناخالص داخلی و بیش از چهار برابر بودجه عمومی‌دولت است. نکته قابل توجه دیگر این است که ایران با اختصاص بیش از۸۴.۶ درصد یارانه به حامل‌های انرژی، رتبه دوم جهان در نرخ پرداخت یارانه به حامل‌های انرژی را بعد از کویت دارد. با یک حساب سر انگشتی و تقسیم این مبلغ به جمعیت کشور، به عدد ۲۵ میلیون تومان به ازای هر نفر در سال می‌رسیم. یعنی در هر سال دولت به ازای هر نفر ۲۵ میلیون تومان فقط برای حامل‌های انرژی پرداخت می‌کند. اما بررسی‌های آماری نشان می‌دهد که تنها ۷۰۰ هزار تومان از این مبلغ به ازای هر نفر به پایین‌ترین دهک درآمدی می‌رسد.

مایه گذاشتن از ضعیف‌ترین اقشار جامعه برای رسیدنِ به اهدافی چون رشد اقتصادی، ایجاد اشتغال، بهبود وضعیت معیشت و به طور کلی برای توسعه‌یافتگیِ کشور، موضوعی است که در طی سال‌ها از طرف بسیاری از اقتصاددان‌های دست راستی مطرح و البته در بزنگاه‌هایی پیاده شده است.

نتیجه تصمیم گیری ها در سه دهه گذشته درست در مقابل اهداف آن بوده است دولتی که نسبت G به GDP آن در بدترین سالهای جنگ از 40 درصد بیشتر بوده در 3 سال اخیر به حدود 10 درصد یعنی نزدیک به صفر رسیده است. بیش از 75 درصد 10 درصد هم پرداخت مزد و حقوق است و قادر نیستند چیزی به موجودی کشور اضافه کنند.

یارانه تخصیصی دولت تنها به حامل‌های انرژی سالانه مبلغ ۲ میلیون میلیارد تومان است که چیزی حدود۶۰ درصد تولید ناخالص داخلی و بیش از چهار برابر بودجه عمومی‌دولت است. نکته قابل توجه دیگر این است که ایران با اختصاص بیش از۸۴.۶ درصد یارانه به حامل‌های انرژی، رتبه دوم جهان در نرخ پرداخت یارانه به حامل‌های انرژی را بعد از کویت دارد. با یک حساب سر انگشتی و تقسیم این مبلغ به جمعیت کشور، به عدد ۲۵ میلیون تومان به ازای هر نفر در سال می‌رسیم. یعنی در هر سال دولت به ازای هر نفر ۲۵ میلیون تومان فقط برای حامل‌های انرژی پرداخت می‌کند. اما بررسی‌های آماری نشان می‌دهد که تنها ۷۰۰ هزار تومان از این مبلغ به ازای هر نفر به پایین‌ترین دهک درآمدی می‌رسد.

مفهوم استقلال بانک مرکزی از دهه ۱۹۷۰مطرح شد. تا قبل از بحران مالی سال ۲۰۰۸ ، مفهوم استقلال بانک مرکزی به معنی استقلال در دستیابی به ثبات قیمت ها بود و روی این موضوع تاکید می شد که سیاستمداران نتوانند روی اهداف و افراد در بانک مرکزی اثر بگذارند بنابراین بیشتر روی استقلال سیاسی تاکید می شد. استقلال بیشتر بانک مرکزی از دولت، ثبات نسبی بیشتر قیمت ها و موفقیت سیاست هدفگذاری بانک مرکزی را به دنبال داشت. بعد از بحران مالی سال ۲۰۰۸ مدل بانک مرکزی و نگاه سنتی به وظایف آن تغییر کرد و حتی تابوی استقلال بانک مرکزی به مفهوم استقلال سیاسی شکسته شد و خیلی از طرفداران استقلال بانک مرکزی به مفهوم سنتی آن از نظریات قبلی عقب نشستند.