در یك طرف اتوبان دوبانده اعتیاد در ایران انبوهی از معتادان وجود دارند كه پشت سر هم صف كشیده‌اند، بوق می‌زنند، سبقت می‌گیرند و دانسته یا ندانسته با سرعت به سمت دیوار بلند انتهایی آن می‌تازند اما در طرف دیگر آن معتادان كمی هستند كه گهگاه مسیر خود را عوض می‌كنند و برای بازگشت به زندگی سالم تغییر مسیر می‌دهند اما از این تعداد اندك نیز بسیاری دوباره به همان مسیر شلوغ قبلی بازمی‌گردند.

اولین مسأله جانمایی شلترها یا همان گرمخانه‌هاست، این مکان‌ها باید درجایی که محل رفت‌وآمد و کار این معتادان است، در نظر گرفته شود، اما مسأله‌ای که وجود دارد این است که شهرداری براساس امکاناتش، این شلترها را راه‌اندازی می‌کند. از آنسو، واکنش مردم محلی به حضور چنین شلترهایی است. آنها نمی‌خواهند در محله‌شان چنین مکان‌هایی راه‌اندازی شود.

شهردار تهران باید در این خصوص از  افرادی که اطلاعات ئقیق و فنی در این زمینه دارند باید از آنها دعوت شود که برای نظارت و اعلام نظر در یک مرکز حاضرشوند و سپس با ایجاد یک مرکز نمونه برای جمع اوری بخشی از این افراد، تفکیک و ساماندهی آنان اقدام گردد و بعداز نتیجه گیری از الگو پردازی های مراکز دیگر برنامه ریزی شود این مراکز باید توسط سازمان های غیر دولتی که شناسنامه دار و شناخته شده هستند و خدمت گذار هستند واگذار گردند در این زمینه هم افراد فرصت طلب و سودجو وجود دارد که فقط به قکر منافع شخصی خود هستند باید مراقب بود که این مراکز به افراد شناخته شده و معنقد واگذار گردد در این صورت می توان نتایج مطلوبی از این موضوع گرفت در غیر این صورت فقط اتلاف هزینه ها و بازگشت به نقطه اول خواهد شد.

باید دید چهره در آینده چگونه خواهد شد؟