با توجه به اینکه کشور ما از همه کشورهای آسیایی زودتر برنامه ریزی را آغاز کرده، اما در قیاس با سایر کشورها در زمینه توسعه کمی عقب مانده ایم. دلیل اصلی این عقب افتادگی ، عدم برخورداری دولت و مردم از تفکر فلسفی توسعه و برخوردهای افراط و تفریطی نسبت به توسعه و تکنولوژی است‌.برنامه ریزی موفق بر اصولی مانند دیدگاه بلندمدت ، توسعه طلبی ،مسئولیت پذیری و تفکر مردم و دولت مبتنی است. تعامل هوشمندانه و بها دادن به تولید و بهره وری مناسب، اعتماد به نیروها و منابع ملی از لوازم تحقق برنامه های توسعه است.یکی از مهم ترین مشکلات،عدم رعایت مؤلفه‌های اصلی برنامه ریزی در ایران مانند تفکر فلسفی توسعه بین دولت ،مردم و اهالی کسب و کار و تاکید بر برنامه ریزی با تفکر سنتی و اخلاق و آداب خاص یا به عبارتی ذهنیت بازاری که همان دغدغه سود کوتاه مدت به بهای برنامه ریزی بلند مدت است.از مهم ترین چالش های اساسی نظام برنامه ریزی در ایران می توان به موارد زیر اشاره کرد :● عدم مشارکت در سطوح مختلف.● فقدان افق بلند مدت در برنامه های توسعه چه به لحاظ ارزیابی عملکرد و چه به لحاظ معرفت شناختی. ●نبود اجماع و توافق نظری و حتی درک صحیح از اهداف توسعه.● عدم دستیابی به ابعاد و روش هایی قابل دفاع و برخورداراز مبانی معرفتی روشن نسبت به برنامه ریزی.