بسیاری از گزارش های منتشر شده از وضعیت معیشتی مردم نشان میدهد که بیش از ۶۰  تا ۷۰ درصد مردم توانایی خرید انواع گوشت و مرغ را ندارند و به گفته صاحبان بسیاری از قصابی ها و مراکز فروش مواد پروتئینی،بیشتر مراجعات مردم جهت خرید استخوان ها و سایر موارد دور ریز است که این وضع در شهر ها و نقاط محروم کشور بیشتر از کلان شهرهاست.این شرایط سخت و اسف بار برای مردمانی که بر روی سرزمینی از انواع معادن غنی نفت و گاز، معادن فلزات مختلف و سایر مواهب خدا دادی هستند بسیار زجر آور و دردآور است.همچنین آمار بالای بیکاری بخصوص جوانان باعث شده است که میزان پرداختی ها در قانون کار بسیار پایین و ناچیز بوده و در حقیقت سطح و مرتبه زندگی کارگران و حداقلی بگیران با کشور های بسیار فقیر قاره آفریقا برابری کند و این میزان از دستمزد موجب شده تا سرپرستان خانوارهایی که مشاغل خود را از دست داده اند و یا شغلی ندارند حتی به حقوق هایی کمتر از دستمزد قانون کار تن بدهند.

وجود مشکلات معیشتی و نبود امنیت حداقلی اقتصادی و اجتماعی موجب می شود تا این افراد با شرکت در تجمعات بدنبال خواسته های خود باشند.همواره در تاریخ این سرزمین و دیگر ملت ها شاهد بودیم که بحران فقر و گرسنگی هیچ یک از انواع ایدئولوژی ها را بر نمی تابد و از مسئولین و تصمیم گیران نظام انتظار می رود که غیر از خوردن یک وعده اشکنه در روز و یا لنگ پوشیدن،راهکار قابل اجرای دیگری بدهند تا مردم بتوانند زیر بار این همه فقر و گرسنگی دوام بیاورند و تاب آوری بیشتری داشته باشند.

به طور مثال مردم اوکراین وقتی روغن گران شد به خیابان ها آمدند و اعتراض خودشان را با راهپیمایی مسالمت آمیز نشان دادند و پس از مدتی قیمت روغن کاهش پیدا کرد و مسوولین نیز از این راهپیمایی مسالمت آمیز مردم حمایت کردنداز طرفی نیز مردم برخی از کشورهای اروپایی وقتی کالایی گران می شود با راه انداختن کمپین های مختلف نشان می دهند که به قیمت آن کالا اعتراض دارند و دولت نیز از این کمپین ها حمایت می کندتا قیمت ها به قبل از افزایش بازگردد.

مردم ایران مانند کشورهای پیشرفت عمل کنند تا دیگر شاهد گرانی های غیر واقعی یا به اصطلاح مسوولین حباب قیمت ها نباشیم.