افزایش هزینه‌های زندگی به دلیل جهش ارزی و نرخ تورم بالا و بیکاری ناشی از کرونا، وضعیت معیشتی خانوارهای دهک‌های پایین درآمدی را با مشکل روبه‌رو کرده است. بنابراین اتخاذ سیاست‌های حمایتی و حفظ رفاه افراد شاغل و بیکار از مهم‌ترین اولویت‌های سیاستی کشور است. از سوی دیگر یکی از چالش‌های کنونی بازار کار این است که در حال حاضر جمع کثیری از شاغلان در تامین نیازهای اساسی و حداقل معیشت دچار مشکل هستند. به عبارت دیگر هرچند این افراد بر اساس محاسبات بازار کار، شاغل به‌حساب می‌آیند اما در امرارمعاش تفاوتی با یک فرد بیکار ندارند و نیازمند توجه و حمایت هستند.

بازار کار ایران، بسیار نامهربان است. آمار‌ها نشان می‌دهند که تنها حدود ۴۰ درصد از ایرانی‌هایی که در سن کار هستند و می‌توانند کار کنند، عملاً فعالیت اقتصادی دارند و ۶۰ درصدِ بقیه، از منظر اقتصادی «وابسته» به حساب می‌آیند. این نسبت در کشوری مانند ویتنام ۷۶ درصد به ۲۴ درصد است، به این معنی که «نرخ مشارکت اقتصادی» در ویتنام، ۷۶ درصد است و این کسر از جمعیتِ قادر به کار، در بازار کار حضور دارند.